Ludwiczek69 Ludwiczek69
376
BLOG

Blueshift a Stala Plancka

Ludwiczek69 Ludwiczek69 Nauka Obserwuj temat Obserwuj notkę 12

Sprawa jaką poruszyłem w notce już się wyjaśniła dzięki Panu  @ANDRZEJ ORŁOWICZ i @BJAB. Ich opinia o treści jest słuszna. Trochę mi zajęło zrozumienie dla czego, ale jednak sie udało. Te dwie notki powinny być przestrogą na przyszłość. Na razie ich nie kasuję, by przypominały mi o tym jak łatwo popełnić błąd fundamentalny. 

  Popełniłem go w wyniku dziwnych danych z redshiftu, jakich nie rozumiem, a obecne ich wytłumaczenie do mnie nie przemawia. Założyłem błędnie, że jeśli światło dla wszystkich obiektów ma stałą prędkość, to zjawisko Doplera nie może miec dla niego miejsca. Przez to wykluczyłem moduł doplerowski z równań, Pozostał tylko wkład z STW. Ten błąd skutkował kolejnymi. 

  Pozostaje mi tylko podziękować w/w blogerom za konstruktywną choć czasem ostrą krytykę. Przez jakiś czas te błędne notki będą wisieć na tych łamach, by osoby jakie mogłem wprowadzić w błąd miały szansę na przeczytanie sprostowania.

 

W poprzedniej notce zapytałem o to gdzie jest blueshift w wyprowadzeniu wzorów wprost z dylatacji czasu STW. Pytanie było trochę prowokacyjne, bo jako tako blueshift jest widoczny w ostatnim wzorze:

                                          Blueshift a Stala Plancka

Może nie jest to typowy wzór na to zjawisko, ale mamy w nim moduł:

 

                                           Blueshift a Stala Plancka

gdzie  z>1  mamy redshift, a dla z>1 mamy blueshift. Wyrysujmy wic wykres dla naszego wzory, ale dla zmiennej z na osi X:

Blueshift a Stala Plancka

 

Wykres dla c=1

Oś Y pokazuje nam prędkość jaka jest wyliczana dla danej wartości z na osi X.  Jak widać niestety program nie wygenerował żadnych danych dla wielkości z>1. Wynika to z prostego faktu, że wchodzimy w zakres liczb urojonych, czyli osobnej płaszczyzny. Możemy prostym trikiem zobrazować to co się dzieje w płaszczyźnie urojonej. Po prostu zlecimy wykonanie wykresy dla wartości bezwzględnej dla funkcji:

Blueshift a Stala Plancka

gdzie w miejsce z wstawiamy x. Oto wynik:

Blueshift a Stala Plancka

Należy pamiętać że oś rzeczywista tylko dla wartości 1 na osi x. Każda wyższa wartość ma czynnik urojony i. Wiem że to naciągane i paskudne… ale nie znalazłem sposobu by to zrobić inaczej. Pewnie można by to zrobić na 3 osiach x,y,zi, ale nie dysponuje programem jaki by to uczynił. Może ktoś ma taki i się podzieli?

  Co ciekawe, dla urojonych wartości v, częstotliwości są jak najbardziej realne.  Gdy weźmiemy natomiast durzy zakres naszego wykresu, otrzymujemy dwie półproste:

Blueshift a Stala Plancka

Zależność więc przechodzi w liniową! Dopiero przy wyszczególnieniu małego zakresu widzimy funkcję kwadratową:

Blueshift a Stala Plancka

Dla wartości do 0,4c wartości większe i mniejsze od 1 są symetryczne. Od wartości 0,5c następuję złamanie tej symetrii i prawa (urojona) strona wykresu staje się prostą nachyloną pod kątem do osi x. Dla czego tak się dzieje? Na razie nie mam pojęcia, choć mam pewna poszlakę. Podobne zjawisko zauważyłem wyliczając horyzont zdarzeń Czarnych Dziur (BH). To nasunęło mi pewną myśl. Jeśli światło pokonując grawitację traci energię, przez co zmniejsza się jego częstotliwość, to tu mamy bardzo podobne zjawisko. Możemy policzyć energię światła wyemitowanego z układu primowanego:

E=hf’

Ze wzoru:

Blueshift a Stala Plancka

obliczamy  f’ :

Blueshift a Stala Plancka

I podstawiamy do wzoru na energię:

Blueshift a Stala Plancka

Na pierwszy rzut oka widać że dla wartości v<c pojawiają się nam wartości urojone. Na dodatek energia wyliczona zajmuje dolną część wykresu i to w całej skali.

Blueshift a Stala Plancka

Blueshift a Stala Plancka

Wykres jest lustrzanym odbiciem poprzedniego, gdzie osią odbicia jest oś X. Odbiciu uległy też liczby urojone, i teraz występują od wartości +c do –c (poprzednio od +oo do c, oraz od –c do –oo). Przypominam że oś X to prędkość układu primowanego, a oś Y to Energia fali jaką ten układ emituje. Na razie nie mam pojęcia jak interpretować wartości urojone, ani ujemna energię. Jednak nasuwa mi się kilka wniosków oczywistych.

1/  dla wartości v=c powstaje horyzont zdarzeń. Energia fali jest równa zero (identycznie jak energia fali na horyzoncie BH).

2/ wykres jest nie ciągły, o czym decyduje stała h. Powoduje to że wielkość energii jest w porcjach, a przez to prędkość oraz jej składniki (czas i odległość).

3/ wydaje się że związek STW z grawitacją jest silny. Widzę podobieństwa do obiektów typowych dla OTW.

  Jednak wcale nie jest różowo. Mam spore obiekcje dla wartości urojonych, oraz ujemnej energii. Plan tego badania był inny. Miałem wykazać coś innego, a zamotałem się w manipulacje wzorami jaka oddala mnie od celu. Chcę pokazać że nie ma żadnej ucieczki galaktyk, że to zła interpretacja redshiftu, a wpadam w pułapkę ciemnej energii. Może ktoś z czytelników widzi coś oczywistego, co dla mnie jest zakryte, coś co jest istotne.

ps; pewnie jak zwykle znajdzie się kilka błędów lektorskich, jak odnajdę to zaraz poprawię. Błędy logiczne jeśli będą poprawię na czerwono.

Ludwiczek69
O mnie Ludwiczek69

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Technologie